Τρίτη 14 Μαΐου 2019

Η ΚΡΙΣΗ ΠΑΝΙΚΟΥ



                                                                                                         ΕΚΕΙΝΗ
Ήθελε να τα πηγαίνει καλά με όλους. Ποτέ δεν έλεγε όχι. Της άρεσε να βγαίνει έξω και να νιώθει ελεύθερη, αλλά και όταν καθόταν μέσα στο σπίτι το απολάμβανε. Χαμογελαστή πολύ, όμως με μάτια που έβγαζαν θλίψη. Ήταν μια περίεργη κοπέλα, διαφορετική. Της άρεσε να ζει τα πράγματα στην υπερβολή τους. Της άρεσε να εκφράζει όλα της τα συναισθήματα σε όποιον άνθρωπο πίστευε πώς θα αγγίξει με αυτά, όχι μόνο για να τα βγάλει από μέσα της, αλλά γιατί θεωρούσε πως μπορούσε να αλλάξει τους ανθρώπους προς το καλύτερο, με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο. Πίστευε πως δεν είχε το αίσθημα του φόβου, ήταν παρορμητική, αυθόρμητη. Όταν ερωτευόταν, γινόταν με τρόπο παράλογο. Όταν αγάπησε και πληγώθηκε έκανε πολλά χρόνια να το ξεπεράσει. Ζούσε σε ένα δικό της ουτοπικό κόσμο, η πραγματικότητα για εκείνη ήταν μία ψευδαίσθηση. Υπήρχαν μέρες που ήξερε τι ήταν βαθιά μέσα της και κάποιες φορές δεν ήξερε ποια ήταν. Ποια ήταν στα αλήθεια;

Η ΚΡΙΣΗ  ΠΑΝΙΚΟΥ
Έκλεισε τα μάτια. Βρισκόταν σε ένα δωμάτιο σκοτεινό, δεν μπορούσε να ακούσει κάτι, μόνο τον χτύπο της καρδιάς της. Ξαφνικά σταμάτησε ο χτύπος, σιωπή. Ένα ρίγος πέρασε το κορμί της. Ένα αίσθημα φόβου την κυρίευε. Άσχημες σκέψεις στο μυαλό της. Δεν μπορούσε να ανασάνει, ο αέρας δεν υπήρχε πλέον. Το δωμάτιο στένευε, ο χτύπος άρχισε πάλι, ήταν γρήγορος, δυνατός. Το δωμάτιο άρχισε να σείεται. Πέφτει στο πάτωμα, ζαλισμένη, τα χέρια της τρεμάμενα. Σκουπίζει τα δάκρυα από το πρόσωπο της. Άνοιξε τα μάτια. Ήταν ξαπλωμένη στον καναπέ του σπιτιού της. Ήταν μόνη. Τα δάκρυα στέγνωσαν. Ανέκφραστη κοιτούσε το ταβάνι επί ώρες. Ένοιωθε κενή. Ο πανικός είχε περάσει. Ξημέρωσε. Τώρα μπορεί να κοιμηθεί.

Ο ΦΟΒΟΣ
Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα σημαντικό για τον άνθρωπο, τον κρατάει σε εγρήγορση όταν συμβαίνει κάτι στη ζωή του και τον κάνει να αισθανθεί ότι κινδυνεύει. Σε αυτό το κομβικό σημείο ο άνθρωπος κρίνει αν πρέπει να πολεμήσει ή να ξεφύγει. Ο φόβος δεν είναι απαραίτητα αρνητικό συναίσθημα, σε βοηθάει να ξανά σκεφτείς κάποια πράγματα και να σε αποτρέψει από βιαστικές ενέργειες που δεν έχουν καλό αποτέλεσμα. Όταν κάποιος έχει εσωτερική γαλήνη, δύσκολα νοιώθει το αίσθημα αυτό, αλλά υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που νομίζουν ότι δεν φοβούνται, μέχρι που φτάνει κάποια στιγμή στη ζωή τους που εμφανίζεται ο φόβος ξαφνικά και δεν ξέρουν πως να τον διαχειριστούν. Στην συνέχεια ακολουθούν αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα: θλίψη, θυμός, απογοήτευση, ντροπή, τρόμος, στεναχώρια, αγωνία, οργή, μελαγχολία, αμηχανία, ανασφάλεια, απελπισία, ενοχή, απάθεια, καθώς και πολλά υπαρξιακά ερωτήματα, με αποτέλεσμα να εμφανιστεί μια όμορφη μέρα από το πουθενά το φαινόμενο που ονομάζεται κρίση πανικού.

ΑΝΑΣΑ 
Ο φόβος έχει ένα μοναδικό χαρακτηριστικό. Όσο τον αποφεύγεις, τόσο τον δυναμώνεις. Αν όμως αποφασίσεις να τον αντιμετωπίσεις, να τον κοιτάξεις κατάματα και να αναμετρηθείς μαζί του, τόσο μικραίνει κι εξαφανίζεται. Αρκεί να τον αναγνωρίσεις. Να είσαι αποφασισμένος να κοιτάξεις τον εαυτό σου πολύ βαθιά μέσα στην ψυχή σου, να δεις στα αλήθεια ποιος είσαι, πετώντας τις παρωπίδες. Κάπως έτσι θα αντιμετωπίσεις και τις κρίσεις πανικού. Σημαντικό βήμα είναι να μιλήσεις για αυτό πρώτα σε κάποιον δικό σου άνθρωπο και μετά να απευθυνθείς σε κάποιον ειδικό, δεν πρέπει να ντρέπεσαι για αυτό που σου συμβαίνει. Υπάρχουν άτομα ίδια με εσένα γνωστοί, άγνωστοι που περνάνε ακριβώς το ίδιο, κάποιοι δεν γνωρίζουν καν ότι παθαίνουν κρίση πανικού, είναι ύπουλη, ξεκινάει ως κάτι πολύ μικρό, κάτι αδιάφορο, μέχρι που παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Για αυτό πρόλαβε την, ενημερώσου, αντιμετώπισε την και πάρε βαθιά ανάσα. Κάθε πρόβλημα έχει και από μία λύση, ψάξε τη λύση. Όλα είναι στο χέρι μας, όλα είναι αποφάσεις και επιλογές που στο τέλος γίνονται μαθήματα ζωής. 

Υ.Γ. Εκείνη έμαθε τον φόβο και ο φόβος έγινε όπλο της. Εκείνη αποφάσισε να έχει τα μάτια της ανοιχτά και λουλούδια στις σκέψεις της για να καταπολεμάει το τέρας των κρίσεων. Εκείνη επέλεξε να ανασαίνει, επέλεξε να ζήσει. Εκείνη δεν άλλαξε, παρέμεινε έτσι περίεργη κοπέλα, μα πλέον ήξερε ποια ήταν.


Τετάρτη 13 Σεπτεμβρίου 2017

ΕΝΑΣ ΕΡΩΤΑΣ ΧΑΚΙ

  "Νόμιζα ότι δεν θα σε ξανά έβλεπα, έφευγες". Η πρώτη μου κουβέντα. Μου χαμογέλασες. Όταν χαμογελούσες, χαμογελούσαν και τα μάτια σου. Το πιο όμορφο βλέμμα που έχω συναντήσει στη ζωή μου. Είχα φάει έρωτα και το ήξερα, από το πρώτο βράδυ που σε γνώρισα είχα καταλάβει. Εκείνα τα Χριστούγεννα μαζί σου. Ξημερώματα περπατάγαμε στα στενά της Αθήνας και χάναμε τον χρόνο. Με εσένα ένιωθα ο εαυτός μου, γινόμουν ένα καρτούν, όπως με αποκαλούσες.   
  Δεν ήξερα πως να διαχειριστώ αυτό που ένιωθα. Ήταν πολύ μεγάλο για το λίγο που σε ήξερα. Αλλά αυτό που με προβλημάτιζε πιο πολύ ήταν η δική σου συμπεριφορά, δεν μπορούσες να αφεθείς, σε περιόριζε αυτό που είχες ζήσει στο παρελθόν. Στεναχωριόμουν αρκετές φορές με τις αντιδράσεις σου. Δεν μπορούσες να με καταλάβεις. Αλλά εγώ παρέμενα εκεί δίπλα σου.
  Το χακί φαινόμενο ήταν στη μέση. Ήξερα ότι περνούσες δύσκολα εκεί, προσπαθούσα να σου κρατάω παρέα εκείνες τις ώρες, να σε κάνω να ξεχνιέσαι όσο μπορούσα και εγώ. Είχαμε και εμείς τα θέματα μας. Τα θέματα μεγάλωναν με τον καιρό, αλλά δεν ήθελα να τελειώσει.
  Εκείνα τα βράδια που μέναμε μαζί, έχοντας λίγο χρόνο, ήταν τα πιο ωραία αλλά ταυτόχρονα τα πιο ψυχοφθόρα. Με ξυπνούσες τα ξημερώματα και εγώ σε κοίταζα μισό κοιμισμένη με εκείνα τα ρούχα της παραλλαγής που φορούσες και έλιωνα στην αγκαλιά σου. "Μείνε λίγο ακόμα" σου έλεγα. "Το ξέρεις πόσο το θέλω, μακάρι να μπορούσα" μου απαντούσες. Με άφηνες στο σταθμό του τραίνου και έφευγες.
  Οι μήνες πέρναγαν. Κάποιες μέρες ήμασταν καλά, κάποιες άλλες όχι. Το προσπαθήσαμε δεν λέω, όσες φορές και να με είχες πληγώσει, ήμουν εκεί, φορούσα παρωπίδες. Δεν βγάζω όμως και εμένα απ' έξω και εγώ είχα περίεργες αντιδράσεις. Σε μια σχέση ποτέ δεν φταίει ένας.
  Ιούνιος είχε φτάσει και μισό χρόνο μαζί. Ένας μήνας είχε μείνει για να απολυθείς. Ο χρόνος περνάει χωρίς να το καταλάβεις, είναι πολύτιμος αλλά ποτέ δεν τον παίρνουμε στα σοβαρά, δεν τον εκτιμάμε και δεν μπορούμε να τον διαχειριστούμε. Πόσες φόρες χάνομαι στις σκέψεις και αναπολώ στιγμές, που περνάνε μπροστά από τα μάτια μου σαν ταινία, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να τις ξανά ζήσω για μία ακόμα φορά, να είχα λίγο χρόνο παρά πάνω.
  Δεν ήθελα να γράψω για εσένα, ήξερα ότι δεν θα ήταν σωστό. Είναι κάτι που πονάει ακόμα. Είναι μια ιστορία όμως με τα όμορφα της και την μελαγχολία της. Τελευταία εικόνα. Ένα παγκάκι με θέα τη θάλασσα, ήμουν στην αγκαλιά σου, παίζαμε με μία γατούλα που είχε έρθει κοντά μας. Γύρισες και με φίλησες. Ίσως αυτή την τελευταία εικόνα που μου άφησες να μην μπορέσω να στην συγχωρήσω. Δεν είχες ποτέ το θάρρος να με αντιμετωπίσεις κοιτώντας με στα μάτια για τελευταία φορά. 
  Έτσι είναι η ζωή γεμάτη ιστορίες. Η κάθε μία είναι μοναδική, ιδιαίτερη, με μαθήματα που παίρνεις και τα κάνεις φυλαχτό. Οι ιστορίες έχουν τη δική τους γλύκα, ακόμα και όταν είναι πικρές. Αυτές είναι που σου δίνουν δύναμη για να προχωρήσεις χωρίς να φοβάσαι. Αρκεί να θες να προχωρήσεις και δεν εννοώ απαραίτητα σε επόμενη σχέση, αλλά να προχωρήσεις στη ζωή σου, να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, να βελτιώσεις τον τρόπο που σκέφτεσαι, που ζεις, να ανοίξεις τα πανιά σου για ουράνια τόξα ευτυχίας. Είναι στο χέρι μας πάντα πιο δρόμο θα ακολουθήσουμε.  
  Κάποιες στιγμές στη δουλειά, έρχεσαι στη σκέψη μου και χαμογελάω ασυναίσθητα. Περνάνε από μπροστά μου οι όμορφες στιγμές μαζί σου για κάποιο περίεργο λόγο. Πάντα με έκανες να χαμογελάω και αυτό θέλω να κρατήσω. Οτιδήποτε και να έχει συμβεί, να χαμογελάτε.
   

Δευτέρα 7 Αυγούστου 2017

ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΒΟΥΤΙΕΣ

  Περίεργες μέρες. Καλοκαίρι στην Αθήνα πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια. Θεωρούσα ότι θα ήταν αρκετά δύσκολο. Λίγο οι φωτογραφίες φίλων από εδώ και από κει σε ονειρικά νησιά, λίγο η ζέστη και τα φουσκωτά ροζ φλαμίνγκο, δεν θέλω και πολύ. Αλλά τελικά αρχίζω και το απολαμβάνω.
  Σήμερα το Αυγουστιάτικο φεγγάρι μας έκανε την τιμή να εμφανιστεί. Όμορφο πολύ, εντυπωσιακό. Κάτι ρομαντικές ψυχές έμαθα κάνουν πάρτι σε κάτι ταράτσες, στα βουνά, σε παραλίες, στα κρεβάτια. Μπαίνεις στη θέση τους για ένα λεπτό και θες κομμάτι από την πίτα τους. Δελεαστικό, δεν μπορώ να πω. Ζηλεύεις λίγο. Μα, στάσου δεν το χρειάζεσαι. Είναι Δευτέρα. Η πρώτη μέρα της εβδομάδας, σου δίνεται η ευκαιρία να κάνεις κάτι που δεν κανείς σχεδόν ποτέ. Γιατί να κάνεις ότι κάνουν οι πολλοί;
  Όλο το καλοκαίρι έχω τάσεις φυγής. Και τι κάνω; Απλά βρίσκω τις παρέες μου και είμαι συνέχεια έξω. Και σήμερα το επιδίωξα. Είναι Δευτέρα όπως είπα. Ωραία. Κουρασμένη από τη δουλειά σκέφτομαι. ΝΑΙ. Αν και αυτό ποτέ δεν ήταν πρόβλημα. Ακολουθεί ρεπό και μου έχει καρφωθεί ιδέα μονοήμερης κάπου μόνη μου. Κακό ε; Μπα, θα έλεγα συναρπαστικό. Ένα σακίδιο πλάτης και μια ημέρα με τον εαυτό σου για οπουδήποτε.
  Δεν χρειάζεσαι κανέναν για να περνάς καλά. Αν μάθεις να κάνεις καλή παρέα στον εαυτό σου, δεν θα νοιώσεις ποτέ μόνος. Γιατί, αν  το επεξεργαστούμε λίγο, θα δούμε ότι στη ζωή όποιον δρόμο και να πάρουμε με όποιους ανθρώπους και αν πορευτούμε, από αυτόν που δεν ξεφεύγουμε ποτέ είναι ο εαυτός μας, πάντα εκεί μέσα μας, ξέρει, ακούει και βλέπει τα πάντα. Καλύτερος φίλος, έρωτας και οικογένεια. Συνδυάζει 3 σε 1. Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα να σε φροντίζεις, να σε αγαπάς, να σε εκτιμάς, να σε προσέχεις, να σε σέβεσαι, να σε πιστεύεις και να σε ακούς. Ένα αναγνωριστικό ταξίδι με τον εαυτό σου θα ήταν ένα σπουδαίο δώρο. Η λύση είναι να μην φοβάστε και να τολμάτε, γιατί δεν έχετε να χάσετε τίποτα, μόνο θα κερδίσετε και αυτά που θα κερδίσετε θα είναι τόσο πολύτιμα για το υπόλοιπο της ζωής σας.
  Πετάω στα σύννεφα; Ναι και είναι τόσο ωραίο να αγγίζεις το κόκκινο φεγγάρι. Λέω να κάνω την Δευτέρα μου ξεχωριστή. Ώρα για εσωτερικές βουτιές. Κεράκια, μαξιλάρια, σεντόνια, κρασί, η αγαπημένη μου πλέι λιστ και έτοιμη για ταράτσα. Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που ξέρει τι να θυμάται από το παρελθόν, τι να απολαμβάνει στο παρόν και τι να σχεδιάζει για το μέλλον. Γι’ αυτό και εγώ αποφάσισα να δοκιμάσω λίγο από την πίτα των αθεράπευτα ρομαντικών. Αναμένω το αυριανό ρεπό μου, αλλά απόψε έχω ραντεβού με τον εαυτό μου. 


Παρασκευή 19 Μαΐου 2017

ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΜΟΥ

   
Πάλι εδώ. Με την ίδια διάθεση. Δεν είναι ότι δεν απολαμβάνω ότι έχω, απλά κάτι μέσα μου μου λέει "φύγε". 
    Μέσα στο δικό μου κλουβί, μακριά από όλα, εκεί βρίσκω παρηγοριά, στο μικρό μου δωμάτιο. Πάντα ήμουν μελαγχολική, αλλά ποτέ δεν το έδειχνα στους άλλους. Κάποιοι με θεωρούν χαζοχαρούμενη, ίσως και να είμαι, ίσως και να μου αρέσει. Αυτό είναι το πέπλο προστασίας μου, άλλωστε δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα να βγάζεις στους άλλους θετική ενέργεια και να τους κάνεις να βλέπουν τα πράγματα με άλλη όψη. Όμως δεν σημαίνει αυτό ότι στην ψυχή σου δεν υπάρχουν σύννεφα.
   Φάρμακο; Δεν υπάρχει, υπάρχει ο ίδιος σου ο εαυτός. Μόνο εσύ μπορείς να πολεμήσεις τα τέρατα σου. Ναι, φυσικά η οικογένεια, οι φίλοι, ο άνθρωπος σου είναι εκεί για να σε βοηθήσουν. Πρέπει να μιλάτε για ότι σας απασχολεί, γιατί μετά γίνεται ένα ΜΠΑΜ και εμφανίζεται το μεγάλο ξέσπασμα. Και εκεί καταλαβαίνεις ποιοι σε αγαπάνε πραγματικά. Αλλά αν εσύ ο ίδιος δεν αποδεχθείς το πρόβλημα, δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου, αν δεν κάνεις κάτι εσύ γι' αυτό, θα σε τρώει, θα είναι εκεί να σου τρώει όλα σου τα σωθικά για όλη σου την υπόλοιπη ζωή.
   Είχα και εγώ κάποτε τα δικά μου τέρατα, πέρασα δύσκολα. ίσως έχουν αφήσει κάποια υπολείμματα ακόμα και μου βγαίνουν πιο πολύ όταν η ψυχολογία μου δεν είναι καλή. Τι κάνω; κλαίω! Δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από την συναισθηματική αποφόρτιση. Κάνει καλό! Και μετά; όχι δεν τα βάφω μαύρα. Μόλις ηρεμήσω, καταπιάνομαι με κάτι που αγαπάω και με κάνει να νοιώθω όμορφα, να ξεχνιέμαι. Εγώ ζωγραφίζω ή κάθομαι και γράφω κείμενα ή φεύγω. Εκείνη την περίοδο της ζωής μου αποφάσισα να πάω το πρώτο μου ταξίδι με τις φίλες μου. Όχι κάπου τρελά, κάπου που όταν πηγαίνω γαληνεύω. Η Κρήτη το κάνει αυτό. Και έτσι βρέθηκα στα Χανιά και πέρασα τα πιο όμορφα Χριστούγεννα της ζωής μου. Όταν γύρισα πάλι σπίτι, όλα ήταν αλλιώς μέσα μου. Ξανά συστήθηκα με τον εαυτό μου και ξεκίνησα μια νέα αρχή. Το σωστό είναι να παλεύεις με τον εαυτό σου κάθε μέρα από την ώρα που ανοίγεις τα μάτια σου, μέχρι το βράδυ την ώρα που τα κλείνεις και να βγαίνεις νικητής. Κάθε μέρα είναι μια καινούρια εμπειρία, περιπέτεια, ένας ξεχωριστός αγώνας επιβιώσεις στον έξω κόσμο και στον εσωτερικό σου κόσμο. 
    Ίσως να έχει έρθει πάλι για έμενα η ώρα για κάποιο ταξίδι. Η ρουτίνα βλέπετε δεν κάνει καλό. Αλλά έχει και αυτή τη δικιά της γλύκα. Μην χάνετε λοιπόν την ευκαιρία για ταξίδια. Μην χάνετε την ευκαιρία να κάνετε πράγματα που αγαπάτε. Μην χάνετε τον εαυτό σας! Και αν τον χάσετε υπάρχει τρόπος να τον βρείτε! Θα είναι σε κάποια ξεχασμένα χαμόγελα σας και σε κάποια παρεξηγημένα δάκρυα σας. Όταν χάνεται γίνεται μικρά κομμάτια, που άθελα μας από φόβο τα σκορπίζουμε μέσα μας. Το παζλ είναι εύκολο, αρκεί να έχεις την υπομονή να το φτιάξεις από την αρχή! Και να θυμάστε όπως είχε πει και ο Stephen King " η πιο τρομαχτική στιγμή είναι πάντα πριν αρχίσεις".

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2016

ΖΗΣΕ ΠΡΩΤΑ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΘΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ

  Χιλιάδες νόθες και ανούσιες παρουσίες στη ζωή σου. Δεν ασχολείσαι και πολύ, τις προσπερνάς, είσαι εκεί, να σκέφτεσαι ένα κενό, που έχει μείνει έτσι εδώ και πολύ καιρό. Κοιτάς τις πλέον μουτζουρωμένες σελίδες του βιβλίου της ζωής σου και βάζεις απουσία. Απουσία μεγάλη. Αστείο σου φαίνεται, καθώς πληθώρα αναμνήσεων σε κατακλύζει και εσύ χωρίς να χάσεις χρόνο τρέχεις στο πλέον απαγορευμένο άλμπουμ με φωτογραφίες και θυμάσαι πως ήσουν κάποτε, πως ήταν η καθημερινότητα έχοντας κοντά σου και άλλοτε μακριά σου την σημερινή απουσία που κάποτε σε ολοκλήρωνε. Βάζεις τα κλάματα, ξεσπάς.
  Ξέρεις όμως κάτι; Δεν πρέπει να λυπάσαι. Οι αναμνήσεις είναι στιγμές που δεν πρέπει να διαγράφεις. Είναι ένα κομμάτι σου, ζήσε μ’ αυτές, αποδέξου ότι όλα τα όμορφα κάποτε φτάνουν στο τέλος. Μην στεναχωριέσαι. Μπορείς να μάθεις απ’ αυτές, πονάει στην αρχή, είναι πολύ δύσκολο, πονάει κάποιες φορές ακόμα και τώρα, αλλά είναι μαθήματα ζωής, σε βοηθάνε όταν προχωράς να μην κάνεις τα ίδια λάθη και όταν σκέφτεσαι τις χαρούμενες τότε στιγμές, να μην λυπάσαι, πρέπει να χαμογελάς.  
  Φοβάσαι όμως και το χαμόγελο σου είναι άφαντο, γιατί όταν δεν μπορεί κανένας να γεμίσει το κενό σου, αισθάνεσαι μόνος. Ξαφνικά συγκρίνεις όποιον έρχεται στη ζωή σου μαζί του. Το ξέρεις ότι δεν είναι σωστό, αλλά βγαίνει τόσο αυθόρμητα, με αποτέλεσμα να διώχνεις ότι έρχεται στη ζωή σου. Αρνείσαι να προχωρήσεις.
  Ίσως χρειάζεσαι κι άλλο χρόνο με τον εαυτό σου, ίσως πρέπει πρώτα να τα βρεις με το μέσα σου, για να μπορέσεις να δείξεις τι κρύβεις εκεί σε όσους θα ‘ρθουν, να μπορέσεις να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι δεν υπάρχει μοναξιά στη ζωή σου. Τι σημαίνει είσαι μόνη; Σαχλαμάρες! Επιβίωση είναι αυτό! Είναι μια καλή ευκαιρία να τα βρεις με εσένα, να σε αγαπήσεις, να ανακαλύψεις το θησαυρό σου. Είναι η τέλεια στιγμή να πας βόλτες ή ταξίδια μόνη σου, να κάνεις πράγματα για σένα, να σε φροντίσεις λίγο, βγες με την παρέα σου και διασκέδασε, ζήσε λίγο μόνη, είναι μια υπέροχη εμπειρία, που ελάχιστες φορές θα έχεις την ευκαιρία να τη ζήσεις στον υπέρτατο βαθμό της, γιατί κακά τα ψέματα ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να ζει για πάντα μόνος, έρχεται η στιγμή που αποζητά τη συντροφικότητα.
  Τότε και μόνο τότε θα είσαι σε θέση να προχωρήσεις, όταν θα το έχεις ζήσει, θα είσαι απόλυτα έτοιμη για να δώσεις ευκαιρίες σε ανθρώπους που με την παρουσία τους ίσως καταφέρουν να σε αναγεννήσουν από τις στάχτες του παρελθόντος. Ένας χωρισμός δεν φέρνει το τέλος του κόσμου. Ένας χωρισμός είναι σαν μια λευκή σελίδα, μπορείς να ξεκινήσεις από το μηδέν να τη γεμίζεις με μια νέα ιστορία ζωής, κρατάς εσύ το μολύβι και τη γόμα.
  Το κενό να ξέρεις θα γεμίσει αργά ή γρήγορα. Θα νιώσεις και πάλη ολοκληρωμένη και σίγουρη. Θα βρεθεί αυτός ο κάποιος που θα έχει το κάτι, θα σου ανατρέψει τον κόσμο σου και θα ξεχωρίσει στα μάτια σου. Θα ξανά ερωτευτείς και θα ξανά αγαπήσεις. Ποτέ όμως με τον ίδιο τρόπο. Όλα θα είναι καινούρια. Απόλαυσε το, δώσε κομμάτια του εαυτού σου στους άλλους, αλλά κράτα κάτι και για σένα. Καλό είναι να βάζεις όρια στην αρχή, αν αποδειχθεί τόσο δυνατό και ιδανικό μαζί του, τα όρια θα σπάσουν από μόνα τους και θα ακολουθήσουν πυροτεχνήματα. Αυτό είναι και το ενδιαφέρον στις σχέσεις, το απρόβλεπτο που σε κάνει να αμφιβάλεις στην αρχή και μέσα σε μια αναπάντεχη χρονική στιγμή σου ανατρέπει τα πάντα και λες ναι! Εδώ είμαστε και εδώ θέλω να μείνω.

MANDALA ΚΑΙ Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

  
 Καλοκαιράκι, ένα πολύ όμορφο Αυγουστιάτικο βράδυ, περπατούσα στα σοκάκια της Παλιάς Πόλης των Χανίων, μόλις είχα αγοράσει ένα παιχνίδι διαλογισμού Μάνταλα (wire mandala meditation toy), είχα διαβάσει ότι παίζοντας με αυτό βρίσκεις την αρμονία στην κίνηση, έτσι λοιπόν προχωρούσα το κρατούσα και έπαιζα να περάσει η ώρα. Ένα τόσο δα πραγματάκι κι όμως σε βυθίζει στις σκέψεις. Πολλά περνούσαν από το μυαλό μου, έκαναν κύκλους και χανόντουσαν, αλλά αυτό που σταμάτησε και άραξε εκεί, κέντρισε και το ενδιαφέρον μου. Σκεφτόμουν τη ζωή, τη ζωή μου, τη ζωή μας. Η ζωή είναι ένας κύκλος και κάνει τον κύκλο της. Πολύ βαθυστόχαστο ε;
  Ο κύκλος λένε ότι είναι ένα σύμβολο, ένα σύμβολο της τελειότητας, της αιωνιότητας, της ενότητας και της πληρότητας. Είναι το γεωμετρικό σχήμα χωρίς αρχή και τέλος ή θα μπορούσαμε να πούμε η αρχή και το τέλος του συμπίπτουν. Κάτι σαν τα Μάνταλα. Στην Ινδική παράδοση Μάνταλα, είναι το σύμβολο της αλληλεξάρτησης και της ενότητας των πάντων στη δημιουργία. Ένα Μάνταλα είναι ένα ολόγραμμα του κόσμου και σε αυτό  συνυπάρχουν όλα τα ανόμοια που όμως συνδέονται μεταξύ τους, γι’ αυτό θεωρούνται ιερά σύμβολα που αναπαριστάνουν το «Όλον» και τη Ζωή.
  Οι άνθρωποι κάνουν τον κύκλο της ζωής. Ενώνονται δύο άνθρωπο για να δημιουργήσουν ζωή, να δημιουργήσουν άλλους ανθρώπους που και αυτοί με τη σειρά τους θα ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο. Έτσι είναι. Γεννιούνται με το σώμα και το πνεύμα ενός μωρού, μεγαλώνουν, εξελίσσουν το πνεύμα τους, καλλιεργούν τη ζωή τους, φέρνουν στον κόσμο παιδιά, αλλάζουν, γερνάνε και φτάνουν στο σημείο που ξανά γίνονται μικρά μωρά, μέχρι να ολοκληρώσει η ζωή τους τον κύκλο της.
  Όπως αναφέρθηκα πιο πάνω σε ένα Μάνταλα  συνυπάρχουν όλα τα ανόμοια που όμως συνδέονται μεταξύ τους, έτσι και οι άνθρωποι, ανόμοια πλάσματα που συνυπάρχουν στον κόσμο τούτο, συνδέονται μεταξύ τους, με διάφορους τρόπους. Φιλίες, οικογένεια, έρωτες, ιστορίες ζωής, άγνωστοι, γνωστοί, περαστικοί, με κουβέντες, βλέμματα, αγκαλιές, χειραψίες, φιλιά, αγγίγματα, χαμόγελα. Όλοι έχουν εκεί κάπου έξω έναν άνθρωπο με τον οποίο συνδέονται, ίσως τον έχουν γνωρίσει ήδη, ίσως και όχι ακόμα, ίσως να έπεσαν τα βλέμματα τους κατά λάθος, εκεί έξω στον δρόμο, προσπερνώντας ο ένας τον άλλο, άγνωστοι. Η ζωή παίζει τόσα παιχνίδια που ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου φέρει και πότε θα στο φέρει.  
  Η ύπαρξη μας; τόσες θεωρίες, τόσες απόψεις. Οι απόψεις διίστανται με θρησκεία και επιστήμη στο προσκήνιο. Εμένα μου αρέσει τελικά να σκέφτομαι τον κόσμο ως ένα μεγάλο παιχνίδι διαλογισμού Μάνταλα, σε σφαιρικό σχήμα  συμβολίζει το σύμπαν με τους πλανήτες και τους γαλαξίες. Ατελείωτο, γεμάτο μυστήρια. Κάπου εκεί βρίσκεται και η γη, μικρή μεν, τεράστια πηγή ζωής δε, γεμάτη ιστορίες ανθρώπων, που ψάχνουν να βρουν την ψυχική και σωματική τους γαλήνη. Το κορμί ως δοχείο της ψυχής προσπαθεί να βρει αρμονία με το πνεύμα, που το καθοδήγει σε δύσβατα μονοπάτια, μέχρι να καταφέρει να ορθοποδήσει και να  εξισορροπήσει στο δρόμο για το μεγάλο ταξίδι που λέγεται ζωή. Η ζωή λοιπόν είναι κύκλος, ένας όμορφος κύκλος, γεμάτος με ανόμοια πλάσματα, χαρές και πίκρες, επιλογές και εμπειρίες, αινίγματα και εκπλήξεις, μα πάνω από όλα με εμάς οδηγό στο ταξίδι προς το άγνωστο, μέχρι το τέλος.

Η ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ. ΕΣΥ;

   Γιατί είναι έτσι η ζωή; Ρωτάνε οι περισσότεροι άνθρωποι. Γιατί αφού ζεις και αναπνέεις και έχεις μπει ήδη στο παιχνίδι πρέπει να παίζεις με τους κανόνες, να συμβιβαστείς με αυτά που έχεις και με αυτά που θα έρθουν, πρέπει να αποδέχεσαι όλα αυτά που είναι μέσα στη ζωή, να συνυπάρχεις αρμονικά. Αφού το κάνεις αυτό πρέπει να αρχίσεις να αποδέχεσαι και να κατανοείς όχι μόνο τη ζωή, αλλά και τους ανθρώπους, είναι πολύ σημαντικός κανόνας επιβίωσης.
   Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να κατανοείς τον άνθρωπο. Να βλέπεις μέσα από τα μάτια του. Να γνωρίζεις τον πραγματικό του εαυτό. Οι περισσότεροι κρίνουν με τόσο ευκολία, βιάζονται να κρίνουν, να πουν το δικό τους, απλά για να το πουν, χωρίς να κοιτάξουν γεγονότα, καταστάσεις, χωρίς να γνωρίσουν τον άνθρωπο που έχουν απέναντι τους,  με την πρώτη ευκαιρία μπορούν να τον ρίξουν στο πάτωμα με τα λόγια, να τον πληγώσουν. Και το κάνουν γιατί δεν έχουν κατανοήσει τον ίδιο τους τον εαυτό, για να καλύψουν κομμάτια από τα δικά τους κενά, γιατί έτσι θέλουν να δείξουν πόσο ανώτεροι είναι. Χωρίς την πίστη στον εαυτό σου δεν μπορείς να είσαι δυνατός, ούτε ανώτερος. Αλλά αυτή η πίστη πλημμυρίζει τον άνθρωπο με υπεροψία. Η τακτοποίηση αυτής της αντιφατικότητας είναι από τα πιο δύσκολα προβλήματα της ζωής και της προσωπικότητας. Έτσι είναι εύκολο να αραδιάζεις λόγια, λόγια, λόγια! Είναι εύκολο να πληγώνεις. Είναι εύκολο να μην κοιτάς τον άλλον στα μάτια και να λες αυτά που πιστεύεις. Η πραγματικότητα του άλλου δεν είναι αυτό που μας αποκαλύπτει συνήθως, αλλά αυτά που αποκρύπτει. Γι' αυτό, αν θέλεις να τον κατανοήσεις, γνώρισε τον, άκου όχι αυτά που λέει, αλλά αυτά που δε λέει. 
   Οι λέξεις κάποιες φορές χαράζονται στο μυαλό και στην ψυχή και πίστεψε με δεν φεύγουν. Να λογομαχείς είναι πολύ πιο εύκολο, παρά να καταλαβαίνεις. Προσπάθησε να είσαι λοιπόν πιο άνθρωπος, νιώσε, σκέψου, βλέπε, κάνε, ζήσε, αλλά άκου. Μερικές φορές το μόνο που χρειάζεται είναι να σταματήσεις για λίγο να μιλάς και να γίνεσαι αλαζόνας και απλά να κάτσεις να ακούσεις τον άλλον. Στη συνέχεια θα έρθει και η κατανόηση, θα κατανοήσετέ ο ένας τον άλλο και ο καθένας τον εαυτό του. Όσο περισσότερο καταλαβαίνεις τον εαυτό σου, τόσο περισσότερο καταλαβαίνεις τον κόσμο, την ζωή. Καλοσύνη φίλε μου ίσων κατανόηση και όταν έχεις καλοσύνη μέσα σου, σημαίνει ότι νοιάζεσαι και όταν νοιάζεσαι σημαίνει ότι αγαπάς ή έστω ότι μπορείς να αγαπήσεις. Όταν αγαπάς τον εαυτό σου, αγαπάς και τον συνάνθρωπο σου, αγαπάς και τη ζωή! Λοιπόν; Γιατί άραγε να είναι έτσι η ζωή; Τα συμπεράσματα δικά σου. 

ΝΕΑ ΑΡΧΗ Η ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΣΟΥ ΖΑΛΗ

  Ξυπνάς, «Όλα είναι εντάξει» λες στον εαυτό σου και τον ξεγελάς. Ανοίγεις τον υπολογιστή, χαζεύοντας ατελείωτες ώρες, έτσι για να περάσει η ώρα και να πεις «είμαι καλά», μετά πας καμιά βόλτα, το βράδυ γυρνάς σπίτι, ξαπλώνεις και κοιτάς το ταβάνι, εκεί στο απόλυτο κενό, με το απόλυτο σκοτάδι και τις αναμνήσεις, μέχρι να σε πάρει ο ύπνος.
  Έχει περάσει λίγος καιρός, πιστεύεις πως έχεις μπει σε πρόγραμμα, έχεις αρχίσει να μπαίνεις σε μια άλλη ρουτίνα, την ονόμασες «Νέα Αρχή». Στέκεσαι στα πόδια σου σιγά σιγά, ένα υπονοούμενο χαμόγελου αρχίζει να ζωγραφίζεται στο πρόσωπο σου. Έχεις τη δουλεία σου, τη σχολή σου, τις φίλες και τους φίλους σου και λες η ζωή συνεχίζεται.
  Πόσο εύκολο είναι να λέμε πράγματα, στην πράξη όμως τι κάνουμε; Αφού μπήκες στα βαθιά θα κολυμπήσεις. Εξάλλου η απόφαση ήταν δική σου. Για τους χι ψι λόγους πήρες την απόφαση σου, γιατί έπρεπε να ξανά βρεις τον παλιό σου εαυτό.
  Τα βράδια κωλώνεις όμως. Την ώρα που το σκοτάδι απλώνεται παντού, εσύ σεληνιάζεσαι. Βάζεις τραγούδια, ότι πιο κοψοφλεβικό υπάρχει, κοιτάς παλιές φωτογραφίες, τρως ασταμάτητα και κλαις, κλαις πολύ. Και όλα αυτά, γιατί υποτίθεται πως είσαι «Εντάξει», αλλά στην ουσία σου λείπει.
  Σου λείπουν οι αγκαλιές, τα φιλιά, τα χάδια, τα αστεία, τα βλέματα που με την πρώτη ματιά καταλάβαινες τι θέλει να πει ο ποιητής, το μαζί, ο έρωτας, σου λείπει ο άνθρωπος που αγαπάς ακόμη, αλλά τα θέλω σου υπερίσχυσαν της αγάπης. Νοιώθεις τη μοναξιά να σε περικυκλώνει. Και σκέφτεσαι άν έπραξες σωστά ή λάθος.
  Δεν υπάρχει λάθος ή σωστό. Έπραξες έτσι για κάποιο λόγο. Μην ξεγελάς όμως τον εαυτό σου. Δεν είσαι «Εντάξει», προσπαθείς να ξεχάσεις, είναι φυσιολογικό, απλά το βράδυ βγαίνουν οι αδυναμίες σου, γίνεσαι ευάλωτος. Είναι ανθρώπινο. Ξεκόλλα. Ένας χωρισμός δεν έφερε την καταστροφή. Η ζωή συνεχίζεται, γλυκιά ή πικρή και τι με αυτό; Εσύ θα καθορίσεις πως θα είναι. Ναι, οι αναμνήσεις σε πάνε πίσω, όμως οι αναμνήσεις είναι αναμνήσεις, ένα όμορφο παρελθόν που πάντα θα είναι στην καρδιά σου, κράτα τις καλές στιγμές, κάνε delete στις άσχημες και προχώρα. Άνοιξε τα μάτια σου, βάλε πάθος στη ζωή σου. Ξύπνα και ξανά παρ’ το όλο από την αρχή. Χαμογέλα, δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο.

ΣΤΑΜΑΤΑ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΕΚΕΙ

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πως θα ήταν αν πετούσες; Ναι, ναι δεν γίνεται να πετάξεις, τουλάχιστον χωρίς κάποιο αλεξίπτωτο ή κάποιο άλλο μαραφέτι. Μα, εγώ δεν μιλάω για απλό φτερούγισμα σε γαλανό ουρανό με συννεφάκια.
   Καλοκαίρι με τις χρυσές ματιές του ήλιου να σου χαϊδεύουν το κορμί, νοιώθεις το σώμα σου ευάλωτο, ανάλαφρο, να κρυώνει και να ζεσταίνεται την ίδια στιγμή και εσύ έχεις χαλαρώσει τόσο πολύ, το μυαλό σου το έχει αποπλανήσει αυτός ο αδάμαστος χορός της φύσης που συνηθίζουμε να το λέμε κύμα, μα για εμένα δεν είναι απλό κύμα, είναι η μαγεία του αέρα που άλλες φορές φιλάει τρυφερά τη θάλασσα φτιάχνοντας ερωτικά χάδια και άλλες τόσο άγρια και παθιασμένα δημιουργώντας τρικυμίες.
   Αυτή τη φορά σε περιτριγυρίζουν  ερωτικά χάδια και σε γοητεύουν. Κλίνεις για μια στιγμή τα μάτια επιπλέοντας σε αυτή την πανδαισία συναισθημάτων. Νοιώθεις ελευθερία. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο στο μυαλό σου, έχει αδειάσει από οποιαδήποτε σκοτούρα και αυτό το άγχος της καθημερινότητας που σε γερνάει σιγά σιγά. Απλά αιωρείσαι στη Θάλασσα.
    Γαλήνεψες και αποφασίζεις να βυθιστείς στα γαλαζοπράσινα κρυστάλλινα νερά. Σε δελεάζουν τόσο πολύ, όχι μόνο γιατί η ομορφιά του τοπίου αυτού σου φωνάζει κολύμπα και απόλαυσε, αλλά γιατί σου δίνει την δυνατότητα να πετάξεις. Ναι να πετάξεις!
    Δεν είναι τόσο περίπλοκο όσο νομίζεις, γιατί το έχεις κάνει πολλές φορές χωρίς όμως να χρησιμοποιείς φαντασία. Εντάξει και λίγο μαγική νεραϊδόσκονη σαν και αυτή του Πίτερ-Παν. Η φαντασία κάνει όλη την διαφορά, διαγράφεις από το μυαλό σου ότι κολυμπάς, μόνο πετάς.
    Βυθίζεσαι, ανοίγεις αργά τα μάτια σου και τα κρατάς όσο μπορείς. Παρατηρείς σε αυτό τον λίγο χρόνο το εσωτερικό της θάλασσας, μαγευτικό, ο ήλιος της δίνει άλλο χρώμα και βλέπεις να δημιουργούνται ψευδαισθήσεις, είναι σαν να πετάς στον ουρανό. Κουνάς χέρια, πόδια κάνεις στροφές, τούμπες, φιγούρες αισθάνεσαι σαν μικρό παιδί, πετάς μέσα στη θάλασσα στα βαθιά και χάνεσαι στα ερωτικά νάζια του νερού.
   Ο χρόνος είναι σαν να σταματάει εκείνη την στιγμή. Κοιτάς τα χέρια σου κουνώντας τα δάχτυλα σου που πάνε αργά σαν να προσπαθείς να μάθεις πιάνο, μικρές φυσαλίδες έχουν μείνει σταθερές πάνω τους και εσύ απλά τις χαζεύεις. Όμως περναεί ο χρόνος και δεν το καταλαβαίνεις, γιατί όταν σε διαπερνάει η ευτυχία και ο έρωτας της ώρας, του λεπτού, της στιγμής δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις ότι η γλύκα του Καλοκαιριού είναι μόνο στιγμές που πάνε και έρχονται.
   Η θάλασσα σε σαγηνεύει, όπως και το Καλοκαίρι, σου δίνουν τη δυνατότητα να πετάξεις! Να ταξιδέψεις! Να νοιώσεις! Να ερωτευτείς! Να μην μεγαλώσεις! Μα, πάνω απ’ όλα να σταματήσεις τον χρόνο εκεί που θέλεις εσύ και όχι εκεί που σε πάει η ζωή και το αύριο…
    Όμως έχε στο νου σου, πως όλα τα καλά έχουν ημερομηνία λήξεις, κάποτε τελειώνουν, σταματούν…. και ξανά αρχίζουν  του χρόνου, σε εκείνη τη στιγμή που τα αφίσες.

Η ΔΙΧΡΩΜΙΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

  Ένα ελαφρύ αεράκι τύλιξε το κορμί μου, κρύο κάνει. Το φθινόπωρο δεν άργησε, φρόντισε να κάνει αισθητή τη παρουσία του. Στέκομαι στο περβάζι του παραθύρου. Το βλέμμα μου χάνεται κοιτάζοντας τον έρημο δρόμο, ψυχή δεν υπάρχει έξω. Το βράδυ συνήθως ακούς τις βουβές σκέψεις των ανθρώπων, ξέρετε, είναι κάτι σαν να κοιτάς από το παράθυρο του σπιτιού σου τα υπόλοιπα σπίτια της γειτονιάς και να ξεπροβάλλουν από τους τοίχους και τα παράθυρα πληθώρα λέξεων και φράσεων που να ηχούν μέσα στο μυαλό σου και να σου αποκαλύπτουν τα πιο βαθιά συναισθήματα και τους πιο σκοτεινούς φόβους των συνανθρώπων σου. Οι περισσότεροι τουλάχιστον τέτοια ώρα βρίσκονται στα κρεβάτια τους, κάποιοι από αυτούς κρατάνε συντροφιά στη νύχτα, κάποιοι άλλοι χάνονται στην αγκαλιά του Μορφέα και κάποιοι άλλοι κάπως άτυχοι χάνονται στην αγκαλιά του Φοβήτωρ, εκείνου που έδινε τρομακτική διάσταση στα όνειρα σύμφωνα με έναν αρχαίο μύθο.
  Οι εφιάλτες πιστεύω οφείλονται κατά ένα μέρος στη πραγματικότητα που βιώνουμε καθημερινά. Καθόλου τυχαίο δεν είναι που μας στοιχειώνει ακόμα και όταν το σώμα, ο νους και η ψυχή προσπαθούν να γαληνέψουν. Πρέπει να μάθουμε να παίζουμε και να αποδεχόμαστε τα παιχνίδια που μας φέρνει η ζωή. Αν καταφέρουμε να μην είμαστε τα πιόνια από τη σκακιέρα και να γίνουμε απλά έμπειροι παίχτες, θα κατανοήσουμε πως ο φόβος που μας προξενεί η πραγματικότητα βρίσκεται μόνο στο μυαλό μας. Ο φόβος έχει πολλά πρόσωπα, αν και ο καθένας από εμάς αντικρίζει συνήθως μία όψη του τη φορά, την οποία είτε αναγνωρίζουμε είτε όχι. Όπως και να χει, ο φόβος θεωρείται η μητέρα που γεννά όλα τα υπόλοιπα δυσάρεστα συναισθήματα. Καποιοί θέλουν να φοβόμαστε, να είμαστε αδύναμοι, να πονάμε καθημερινά για ένα κομμάτι ψωμί, να αγχωνόμαστε για το σήμερα και το αύριο, ο φόβος μας τους δίνει τροφή για να νοιώθουν πιο ισχυροί.
  Ο φόβος είναι κάτι φυσικό, που μπορεί άνετα να γίνει όπλο για να μας βοηθήσει να καταπολεμήσουμε την σκληρή πραγματικότητα. Το αντικείμενο των φοβικών αντιδράσεων έχει άμεση σχέση με το ένστικτο επιβίωσης του ανθρώπου. Για παράδειγμα αν ο άνθρωπος δεν φοβόταν το σκοτάδι δεν θα είχε ανακαλύψει το φως. Ο φόβος μας δίνει το ερέθισμα να βρίσκουμε λύσεις για να καταπολεμάμε αυτά που μας τρομάζουν και να μην καθόμαστε άπραγοι.
  Φτάνοντας λοιπόν στο σήμερα, αυτό που βλέπω και από την δικιά μου οικογένεια είναι ότι επικρατεί ο φόβος της επιβίωσης, "θα έχω αύριο δουλειά για να μπορέσω να ζήσω εμένα και την οικογένεια μου;". Αν ήταν όλα ρόιδο δεν θα μαχόμασταν τόσο πολύ όσο τώρα, ίσως και να τεμπελιάζαμε ή να  θεωρούσαμε δεδομένη τη δουλειά, να σκορπάγαμε αλόγιστα χρήματα και ο φόβος να μην υπήρχε και όλα να ήταν ανθισμένα. Μα, τότε δεν θα είχε νόημα να προσπαθούμε να κρατήσουμε αυτό που έχουμε, θα ζούσαμε μία καθημερινή βολική ψευδαίσθηση και κάποια στιγμή που θα εμφανίζονταν τα δύσκολα δεν θα ξέραμε πως να τα αντιμετωπίσουμε. Αλλά ο λαός μας έχει μάθει στα δύσκολα από πολύ παλιά, έχουμε αποδείξει πως είμαστε αγωνιστές και πως από τις στάχτες μας φυτρώνουν λουλούδια.
  Όλοι νοιώθουμε το φόβο μέσα μας, όμως δεν ανήκει σε κανέναν, γι'αυτό εύκολα αλλάζει κατεύθυνση. Πρέπει να κάνουμε τον φόβο σύμμαχο. Τα εμπόδια πάντα θα υπάρχουν, όμως ανεβάζουν το επίπεδο δυσκολίας στο παιχνίδι της ζωής, για να καταφέρεις να τερματίσεις πρέπει πρώτα να μάθεις να παίζεις με τους κανόνες, να χάσεις κάμποσες φορές για να μάθεις και ποτέ μα ποτέ να μην παρατάς τίποτα στη μέση. Όσο και αν αναδύεται αναρχικά ο φόβος από μέσα σου, τόσο θα υπάρχει πάντα η λογική που θα φέρνει την ισορροπία στη ζωή σου.

ΓΛΥΚΟ ΠΙΚΡΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ

Πιστεύεις πως όλα θα μείνουν αναλλοίωτα στο χρόνο;

Βιαστικές αποδράσεις του μυαλού σου.

Και ξαφνικά, βρίσκεσαι να αιωρήσε σε ένα μεγάλο μαύρο σκοτεινό δωμάτιο.

Δεν έχει πόρτα, αλλά ούτε παράθυρα.

-Κάνει ζέστη ή κρύο;

-Και εσύ απαντάς: στην καρδιά μου;

Έχει μια γλυκιά μυρωδιά από τριαντάφυλλο, αλλά στο πάτωμα βρίσκονται αγκάθια, πολλά αγκάθια, όμως εμένα δεν με νοιάζει, γιατί ξέρω να πετάω.

Αιωρούμε και ποτέ δεν κουράζομαι. Έτσι περνάει ο χρόνος, οι στιγμές, οι αναμνήσεις, οι αγάπες και οι έρωτες, τα λάθη και τα πάθη, ο πόνος και οι απογοητεύσεις.

- Ο φόβος;

- Ο φόβος είναι σύμμαχος μου. Βρίσκομαι σε ένα μαύρο δωμάτιο και έχω συναισθήματα γκρι. Πιστεύεις ότι μπορεί να φοβάμαι;

Εκεί γυμνή στο τίποτα και στο κάτι, να ψάχνω να βρω τον εαυτό μου.

Ίσως να  έχει κοπεί σε πολλά μικρά κομματάκια και να έχει σκορπιστεί ανάμεσα στα αγκάθια ή να έχει διαλυθεί, να έχει γίνει σκόνη, να έχει γίνει άρωμα τριαντάφυλλου.

Και εγώ να ψάχνω, να προσπαθώ για κάτι. Πιστεύοντας πως έχει μείνει αναλλοίωτο, πως δεν έχει χαθεί. Νομίζοντας πως χτυπάει ακόμα τόσο δυνατά, με τόσο πάθος, έχει ζωή.

Το ξέρω. Το νοιώθω. Δεν μπορεί, δεν μπορεί να χάθηκε. Όχι. Όχι!

Μάτωσαν τα αγκάθια από τα χέρια μου. Πως είναι να πετάς δεν θυμάμαι πια.
Έχω γεμίσει αίματα. Εκεί ψάχνοντας και ο χρόνος κυλάει και εγώ δεν ξέρω ποια είμαι. Όχι. Δεν ξέρω. Δεν αναγνωρίζω που βρίσκομαι.
Άσπρισαν τα μαλλιά μου. Είμαι μόνη. Φοβάμαι.
Ναι φοβάμαι, κρυώνω, πονάω. Όλα είναι σκοτεινά και ακόμα ψάχνω. Ψάχνω μήπως και τον βρω εκεί, γυμνή, χαμένη...στο τίποτα και στο κάτι.

ΚΟΙΤΑ ΜΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΡΩΤΑ ΜΕ

  Είσαι μακρυά. 

- Τόσο καιρό χάνομαι.
- Γιατί άραγε; 
- Γιατί η ζωή να μας ήθελε έτσι;
- Θυμάσαι εκείνο το καλοκαίρι; Το χαμόγελο σου άρπαζε κάθε μου έγνοια και δημιουργούσε αστέρια!
- Το πιστεύεις; Αστέρια! Τόσα πολλά μικροσκοπικά αστεράκια γέμιζαν όλο το δωμάτιο και εσύ απλά γελούσες! Με κοιτούσες και απλά γελούσες.
- Θες να σου πω την αλήθεια; Πίστευα πως εκείνη η στιγμή δεν θα τελείωνε ποτέ.
- Εκεί, θα αγγίζαμε μαζί την αιωνιότητα. Θα άγγιζα μόνο με εσένα την αιωνιότητα.
- Και εκείνο το βράδυ του Δεκέμβρη. Θυμάσαι;
- Σε κρατούσα στην αγκαλιά μου και σου χάιδευα τρυφερά το πρόσωπο.
 με κοίταξες στα μάτια και πάγωσα.
-Θυμάσαι τι μου ζήτησες;
- Το ξέρω ότι το θυμάσαι.
- Μου ζήτησες να μην σε αφήσω ποτέ! Μου είπες πως ότι και να γίνει, εγώ και εσύ θα έχουμε κάτι που κανένας δεν μπορεί να καταλάβει. 
- Θα έχουμε τα αστέρια. 
- Και εγώ τότε σε κοίταξα και απλά θυμήθηκα.
- Κάθε φορά που σε ρώταγα πόσο πολύ μ' αγαπάς, εσύ μου απαντούσες με μια ζεστή φωνή.
-"Σ' αγαπάω από εδώ μέχρι τα αστέρια και από τα αστεράκια εως το άπειρο και ακόμα πιο πέρα!"-
- Κάθε φορά έλεγες αυτό ακριβώς.
- Όταν σε άκουγα να το λες γέμιζα από αγάπη.
- Μου λείπεις. Μ' ακούς; 
- Μου λείπεις τόσο πολύ.
- Στην αρχή θυμάσαι; Κάθε φορά που έφευγα μου έδινες ένα μοβ φουλάρι ποτισμένο με το άρωμα σου.Το είχα τόσο πολύ ανάγκη, ήταν κάτι δικό σου, ήταν κάτι που όταν θα το μύριζα θα σε ένιωθα δίπλα μου.
- Και εγώ ξέρεις τι έκανα; Κάθε βράδυ κοιμόμουν αγκαλιά με εκείνο το μοβ φουλάρι. Κοιμόσουν στην αγκαλιά μου και εγώ σε ονειρευόμουν.
- Απόσταση; Απόσταση υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει.
- Όπως και η αγάπη μας.
- Εξάλλου δώσαμε μία υπόσχεση. Ότι και να γίνει θα έχουμε πάντα την αγάπη μας και ένα  καταφύγιο στα αστέρια.
 - Η ιστορία μας είναι ατελείωτη. 
- Μετράω εδώ και χρόνια τις μέρες, με λίγη προσμονή και λίγο υπομονή.
- Θα έρθω να σε βρω σύντομα.
- Θα σε έχω στην αγκαλιά μου.
- Θα σε φιλάω.
- Θα σε αγγίζω.
- Θα νιώθω ευτυχισμένος!!!
- Γιατί θα είμαστε μαζί.
- Εκεί...στο καταφύγιο.
- Μόνο εσύ ξέρεις, που.

Η ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΠΑΤΡΙΔΑ


  Πέρασε το καλοκαίρι κι όμως τριγυρίζεις πάλι στο μυαλό μου. Μόνο στην σκέψη του ονόματος σου ανατριχιάζω. Κάτι με τραβάει προς εσένα. Δεν ξέρω αν είναι οι ρίζες που έχω ή το αίμα, μα τι λέω; Πως μπορώ να ξεχάσω την ομορφιά σου. Κάθε πρωί που ξυπνάω μου έρχονται τα αρώματα σου, έχουν ξεμείνει σαν γλυκές καλοκαιρινές αναμνήσεις. Αρώματα, τοπία δίχως όρια. Η μυρωδιά της αλμυρής θάλασσας σου, η ελιά σου με το υπέροχο χρώμα που σε ντύνει, οι μοναδικές γαλαζοπράσινες αμμουδιές σου και τα ψιλά βουνά σου που κρύβουν όμορφες εκπλήξεις, μία από αυτές είναι και τα μυστήρια φαράγγια σου. 
  Και σαν περνάει η μέρα και έρχεται το μεσημεράκι, λησμονώ τις γεύσεις σου. Νοστιμιές που σε ταξιδεύουν σε άλλον κόσμο, σε άλλο σύμπαν. Όμως καθώς ο ήλιος βασιλέψει και χαθώ στο πέπλο της μοναξιάς μου, έχω ανάγκη από μια καλή παρέα, που πάντα έβρισκα όταν ερχόμουν στα μέρη σου. Πάντα με λίγη ρακή ή λίγο κρασάκι, ακούγοντας την μελωδία της λύρας και του λαούτου.
  Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνο το βράδυ της παρασκευής. Οι πρώτες λέξεις που έρχονται στον νου μου είναι υπερηφάνεια, συγκίνηση και αγάπη. Μία πλατεία της Αθήνας γεμάτη κόσμο που απολάμβανε τα ψώνια του, χαζεύοντας τα Κρητικά προιόντα. Στη μέση της πλατείας οργανοπαίχτες. Ο ήχος της λύρας ξεχώριζε. Ξαφνικά ακούγεται ο μαλεβιζιώτης και εκεί που όλα ήταν ήρεμα, δύο κοπελιές αρχίζουν να χορεύουν στη μέση της πλατείας. Είχαν τόσο χάρη, πραγματικές Κρητικοπούλες και κάπως έτσι άρχισε να μεγαλώνει ο κύκλος του χορού και να έρχονται όλο και περισσότεροι άνθρωποι. Άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους, συναντήθηκαν στην Αθήνα, δίχως να έχουν κάτι κοινό, το μόνο που τους ένωνε ήταν η αγάπη για την Κρήτη, οι Κρητικές ρίζες. 
  Κοιτάζοντας τους να χορεύουν ένιωσα ό,τι ήταν οικογένεια μου, δεν τους ήξερα, αλλά η Κρήτη είναι το σπίτι μου, η ιδιαίτερη πατρίδα μου και οι Κρητικοί τα αδέρφια μου. Τους θαύμασα, τους χειροκρότησα. Όταν τελείωσε το τραγούδι, τα αδέρφια μου διαλύθηκαν και όλα έγιναν όπως πριν. 

ΜΗΝ ΓΥΡΝΑΣ ΤΗ ΠΛΑΤΗ




Οι δρόμοι γεμάτοι.Κόσμος από εδώ,κόσμος από εκεί.

Άγχος,κούραση...χαμένα πρόσωπα,ταλαιπωρημένα κορμιά.

Δεν ξεχωρίζεις τους νέους από τους γέρους.
Το παρουσιαστικό τους δεν αρκεί για να κρυφτούν.

Όλοι μοιάζουν μεταξύ τους.
Όχι στην εμφάνιση,αλλά στην ψυχή.

Μια ματιά μόνο φτάνει για να καταλάβω.
Τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής.

-Δεν σε ξέρω.Δεν νομίζω να σε ξέρω.
 Φοβάμαι όμως,γιατί νιώθω πως και εγώ έχω κομμάτι από την θλίψη σου.

-Μην μ' αφήνεις.Ίσως εσύ και εγώ να είμαστε η Ελπίδα.
 Απομάκρυνε την μελαγχολία του τώρα.Πολέμησε για το αύριο.Το δικό μας αύριο.

-.Δεν είσαι μόνος.Ποτέ δεν ήσουν. 
  Εσύ και εγώ είμαστε η Ελπίδα.

ΞΑΝΘΕ ΜΟΥ ΑΓΓΕΛΕ


   Είναι κάποιες στιγμές που αναρωτιέμαι αν όλα οφείλονται στην τύχη ή αν κάποια πράγματα ήταν απλά γραφτό να συμβούν. Εγώ είμαι σίγουρη πως ήταν γραφτό να γεννηθούμε την ίδια χρονολογία, να μένουμε δίπλα, να ανήκουμε στην ίδια οικογένεια. Ήταν γραφτό να είσαι ο φύλακας άγγελος μου. Λίγοι πιστεύουν σ'αυτά τα εξωπραγματικά, πανέμορφα, καλόκαρδα πλασματάκια, τα αγγελάκια. Ίσως γιατί δεν έχουν συναντήσει κάποιο σαν και εσένα.
   Αχώριστοι από μικροί ήμασταν και είμαστε ακόμα. Μεγαλώνοντας μαζί μάθαμε να προστατεύουμε ο ένας τον άλλον, να μοιραζόμαστε ακόμα και τα πιο κρυφά μας μυστικά. Δεν υπήρχε μέρα που να μην είμαστε μαζί, κάνοντας βλακείες, παίζοντας, γελώντας μέχρι να πονέσει η κοιλία μας, πειράζοντας ο ένας τον άλλον, ακόμα και μαλώνοντας. Έχουμε μαλώσει άπειρες φορές, αλλά πάντα τα ξεχνάγαμε όλα. Μα είναι δυνατόν εγώ να σου κρατήσω κακία;
  Σ'αγαπάω πάρα πολύ ξανθέ μου άγγελε. Χωρίς εσένα δεν θα ήμουν ποτέ αυτό που είμαι σήμερα και αυτό γιατί πάντα εσύ με ισορροπούσες, μου τράνταζες το μυαλό για να μην κάνω λάθη στη ζωή μου.
  Είσαι ξεχωριστός, είχες από μικρός μια ασυνήθιστη ωριμότητα, αλλά αυτό που σε έκανε πραγματικά να ξεχωρίζεις ήταν η καλή σου η καρδιά, τους κέρδιζες όλους με τον καλό σου χαρακτήρα, τα καταπράσινα μάτια σου έβγαζαν κάτι καθαρό, έβγαζαν την μαγεία της ψυχής σου, είσαι σπάνιος άνθρωπος.
   Σταυρούκο μου, είσαι ένα δώρο για έμενα και για όσους σε γνωρίζουν, δίνεις την καρδία σου απλόχερα σε όσους αγαπάς. Θα είμαι για πάντα δίπλα σου όποτε με χρειαστείς, στις καλές και στις άσχημες στιγμές. Όλα μαζί θα τα περνάμε, σαν μια γροθιά. Θα είσαι για πάντα ο φίλος, ο ξάδερφος και ο αδερφός μου, μα πάνω από όλα θα είσαι ο άγγελος μου!